''O''

Anahtarın, kapının deliğinde nazlı bir parende atışıyla bütün gözler kapıya çevrildi. Ses yapmamak için çok ağır hareket ediyordu. Usulca delikten çıkararak avucunun içine aldı, sımsıkı tuttu. Hafifçe araladı kapıyı. Balet edasıyla süzüldü içeri parmak uçlarında. Başını kaldırdığı anda gözlerini delen birkaç çift gözün ağırlığı altında eziliverdi. Ufacık bir ses dikkatleri üzerine toplamaya yetmişti. Çaresiz yine başroldeydi. Oysa o sessiz sedasız rolünü oynayıp gidecekti.

Anne masadan hızla ayağa fırlamış ama tek bir adım bile atamamıştı. Sakıza yapışmışçasına kala kaldı olduğu yerde. Saatlerdir tutulan nefesler bir nebze bırakılmış endişe maskesinin yerini merak maskesi almıştı.

Son zamanlarda hiç iyi görünmüyordu. Annesi birkaç defa konuşmayı denese de O ne düşünce torbasının ağzını aralıyor ne de bir ucundan tutulmasına izin veriyordu. Tüm yükü sırtlanmış taşımak için debelenip duruyordu. İnatçıydı, kararlıydı. Hem ne anlatacaktı,  kendisi bile henüz suçluyu bulamamıştı ki. Dertlerini gecelerce sorguya çekmiş, gözünü kırpmamış iz sürmüştü. Ama içlerinden biri de bir adım öne çıkıp suçu üzerine almamıştı. Hepsi bu ağır sorumluluğu tek başına üstlenmekten kaçıyordu.

Sabah evden çıkarken ne bir lokma atmış ağzına ne de tek bir kelime etmişti. Annesinin içini farklı bir endişe kaplamıştı bugün. Ayakkabısına kaçan küçük bir taş gibi huzursuz ediyordu içini birşeyler inceden inceden. O’nun akşam yemeğine gelmeyişi de buna tuz biber olmuş, evde korku çanları çalıyordu. Saatlerce aramalar da sonuç vermeyince gözler kapıda beklemişlerdi bütün akşam.

Neyse ki sağ salim gelmişti eve. Alkol kokusu koşturuyordu ordan oraya evin içinde. Dizlerindeki yaraları fark eden olmadı. Eve çıkarken ayağı yeni bir derde takılmış, tökezlenip düşmüştü merdivenlerde. Aldığı son darbe kalan umutlarını da kana bulamıştı.